abacaxi | mainstream desire @ muziscene (nl)
Ja piiiifffrrruu^^, het kan wel gezegd piieiiieii dat het Franse trio Abacaxi een van hhhhggrr meest experimentele sdskkkt bands is die er rondlopen. Alsof je al scheve muziek nog verder uit elkaar trekt, zo klinkt het. Als Deerhoof, maar dan zonder de lieflijke zang van Satomi Matsuzaki. Als peeesseye, maar dan in rockformaat. Retestrak, met maximaal effect.
Mainstream Desire is een EP van twee nummers, die zo in your face zijn dat de 40 minuten muziek je op je stoel doen schudden. Let wel, alles instrumentaal, met lichteffecten (dat schijnt nogal een ding te zijn, maar voor nu doen we het zonder) maar verder zo uitgebeend als een mainstream desire maar kan zijn.
En dan nog: zijn het wel nummers? De effectenpedalen maken overuren, de drums ratelen, de bas raast als een opgevoerde tractor door de ruimte – maar waar is de opbouw? Waar gaat het heen? Op willekeurige momenten valt alles stil. Weten ze het nog wel? Vooral het tweede nummer, Catfish, klinkt als een talloospotig monster, als een jam on acid, waarin de stilte of liever de pauze listig mee jamt.
Ergens diep verstopt klopt een hart waarnaar de muziek luistert, maar je kan alleen details waarnemen, een overstuurde gitaar, de bas die galmend een grot in duikt. Het hinkt, het glibbert, het glijdt, het trippelt, het brult, af en toe knippert het met zijn ogen. Het is een levend wezen dat zijn eigen gang gaat.
Mainstream Desire (het titelnummer) heeft een bredere streek. Het begint met een tamelijk gewoon hinkstap-melodietje, waar de gitaar zich in mengt met geluiden die heel vroeger aan de keel van Nick Cave ontsnapten. En ook hier: niks climax, wat nou opbouw. Wat nou melodie. Terwijl die er wel is, iets wat je je pas bewust wordt wanneer let op: spoiler alert de band halverwege overstapt naar een drone in de trant van Sunn O))). Dat is een meesterzet. Het zet je zo op het verkeerde been, en tegelijk lost het zoveel op wat in de tien minuten daarvoor is opgebouwd, dat ik het rustig aangrijpend durf te noemen. En het verklaart meteen de naam Abacaxi (dat in het portugees ananas betekent): een stekelige buitenkant, maar vanbinnen sappig en zoet. Het bijt van zich af, maar daar onder zit iets verscholen wat zeer de moeite waard is.