trojan panda | peau @ jazzhalo (be)
Tijdens Jazz Middelheim 2017 lichtte Jozef Dumoulin een tipje van de sluier over zijn leven als gitarist. Op ‘Peau’ krijgen we een eerste afgewerkt verhaal met verder in de hoofdrollen Sophie Bernado, Léo Dupleix, Julien Pontvianne en Hugues Mayot.
Met Trojan Panda veroorlooft Jozef Dumoulin zich een bijzondere fantasie, namelijk muzikanten uit hun comfortzone halen. Niet door hen een ongewoon repertoire voor te schotelen (zijn compagnons zijn top improvisators uit de Franse alternatieve scene) maar door hen elk een instrument te laten bespelen dat ze zelden hanteren. Twee pianisten, twee saxofonisten en een fagotspeler worden plots omgetoverd tot drie gitaristen, een bassist en een drummer. Zelf koestert hij een wilde droom als gitarist sinds Jean-Yves Evrard (Mâäk) hem in 2005 een gitaar schonk.
Gezamenlijke composities/improvisaties zijn aangevuld met twee nummers van Jozef Dumoulin en een stukje Bach (‘Christus Der Uns Selig Macht’). Dat laatste is slechts een kort interludium tussen de capriolen van het vijftal en is vooral bedoeld om een link te leggen met het vierstemmige uit de klassieke muziek aan de hand van vier snareninstrumenten. Ondanks deze specifieke samenstelling trekken ze geen muur op zoals Glenn Branca. Ze ontlenen eerder aan het lexicon van Elliott Sharp, Marc Ducret en Fred Frith, gitaarwizards die er evenmin voor terugdeinzen op extreme wijze hun boodschap over te brengen.
De muziek van Trojan Panda is vooral ook gebaseerd op repetitieve patronen die laag per laag opgebouwd worden en telkens in grandeur winnen, al dan niet met de obligate versnellingen en vertraging. De postrock van twee decennia geleden is bij dit alles niet zo veraf. Dat Sonic Youth en de Pixies twee favoriete groepen van Dumoulin zijn als het op rock aankomt, hoeft dan ook niet te verbazen. Verrassende zet is de mijmerende afsluiter (‘Animal’) waarmee ze openden in Middelheim en die zo uit het repertoire van labels als granvat of Aspen Edities geplukt lijkt.
Relativeren doen ze aan de hand van de nodige humor. Of wat te denken van titels als ‘’Karolientje In Haar Blootje’ (een knipoog naar Dumoulin zijn ‘Carolientje En Haar Bootje’ voor de groep B.O.A.T.) en ‘Sylvie Coiffure’? Op de binnenhoes van de digipack staat een tekening van Dumoulin zijn zoontje. Of deze gebaseerd is op de muziek laten we in het midden. “An artist in progress”, net zoals het kwintet? “You must let go of the illusion of control,” zoals de schildpad uit de film ‘Kung Fu Panda’ zei.
Twee opnamen komen uit het concert van Jazz Middelheim (terug te vinden op YouTube). De andere zijn studiotakes van verschillende data (februari 2017, augustus 2019). Mixing en mastering was in handen van Joe Talia die we kennen van zijn werk met en voor Jim O’Rourke, David Shea en Giovanni Di Domenico. Uitgebracht bij het Franse Carton Records dat gerund wordt door drummer Sébastien Brun en te vergelijken valt met Teun Verbruggen zijn label RAT Records.
© Georges Tonla Briquet